ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Μανώλης Μπαμπούσης Βιογραφικό Σημείωμα Ο Μανώλης Μπαμπούσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950. Το 1975 ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Φλωρεντίας και στη συνέχεια σπούδασε Αναστηλώσεις στο Διεθνές Κέντρο Συντήρησης της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στην Ρώμη με υποτροφία της UNESCO. Από το 1977 εργάζεται ως φωτογράφος και αρχιτέκτονας. Το 1998 εκλέγεται επίκουρος καθηγητής στην Α.Σ.Κ.Τ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο Μπαμπούσης ξεκινά να χρησιμοποιεί την φωτογραφία, αρχικά σαν εργαλείο επαλήθευσης και καταγραφής των δράσεων, που πραγματοποιεί ως μέλος μιας ομάδας μουσικών, η οποία επισκέπτεται ψυχιατρεία της Ιταλίας στο πλαίσιο του κινήματος της αντιψυχιατρικής του Basaglia. Στη συνέχεια δημιουργεί μια ενότητα φωτογραφικών έργων αποτυπώνοντας τους άδειους εσωτερικούς τους χώρους. Στην δεκαετία του 80, συνεχίζει να φωτογραφίζει άδειους εσωτερικούς χώρους, τόσο κοινόχρηστους όσο και ιδιωτικούς, ενώ παράλληλα αρχίζει να ενδιαφέρεται για το τοπίο. Στην δεκαετία του 90 το ενδιαφέρον του στρέφεται στα "Μνημεία", τις "μικρές" αρχιτεκτονικές και στην ανάδειξη της ποίησης των αδιαμόρφωτων χώρων του αστικού τοπίου της Αθήνας. Την ίδια δεκαετία δημιουργεί μία ακόμη ενότητα έργων φωτογραφίζοντας Αυτόματες Μηχανές Τραπεζικών Λογαριασμών (ΑΤΜ) ενώ από το 2000 ξεκινά να φωτογραφίζει τους χώρους και τα κλειστά κιβώτια των τραπεζικών θυρίδων, τα αρχεία. Ο Μανώλης Μπαμπούσης χρησιμοποιεί το μέσο της φωτογραφικής μηχανής για να αναδείξει -κάτω από το φως της ημέρας ή της νύκτας- την ποιητική διάσταση ενός "κόσμου" που ο ίδιος δημιουργεί και ο οποίος είναι συχνά κενός από την ανθρώπινη παρουσία, αλλά γεμάτος από σημάδια ζωής. Στις έγχρωμες ή ασπρόμαυρες εικόνες που φιλοξενούνται στην έκθεση συναντώνται και διασταυρώνονται τα διαφορετικά θέματα τα οποία έχει αναπτύξει κατά την διάρκεια της καλλιτεχνικής του πορείας. Στα εκτιθέμενα έργα ο καλλιτέχνης πραγματεύεται μοτίβα και έννοιες όπως ο λαβύρινθος, το άνοιγμα - κλείσιμο του χώρου, ο έλεγχος, το αδιέξοδο, η ένωση των δυνάμεων της βίας και της ομορφιάς, ο θάνατος, η ενατένιση, η αποστασιοποίηση, που μετατρέπουν την σχέση του με τα αντικείμενα σε εικόνες περισυλλογής. Η έκθεση αποσκοπεί σε μία διαλεκτική παρουσίαση των έργων, η οποία βασίζεται όχι στην χρονολογική ή θεματική συνάφεια τους αλλά κυρίως σε μία πλαστική συνάφεια, στην σχέση της εσωτερικής δομής της κάθε εικόνας με την διπλανή της. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται φανερή, από τις αρχές της δεκαετίας του 70, η προσωπική ματιά του καλλιτέχνη.