ΣΥΛΛΟΓΕΣ Τα ανθίβολα της Συλλογής Γιαννούλη από το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου Τα ανθίβολα, όπως ονομάζονται ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, είναι σχέδια σε χαρτί για την αντιγραφή και τη μεταφορά παραστάσεων από τοιχογραφίες και εικόνες σε νέα έργα. Με τον τρόπο αυτό διαλεγμένα εικονογραφικά θέματα επαναλαμβάνονται και μεταδίδονται από ζωγράφο σε ζωγράφο, από ναό σε ναό, από περιοχή σε περιοχή. Τα ανθίβολα, σύμφωνα με τις τεχνικές παραγωγής τους, διακρίνονται σε έκτυπα, διάτρητα ή και ελεύθερα σχέδια. Τα έργα αυτά αποτελούσαν ένα είδος εικονογραφικού οδηγού για τους ζωγράφους που αναλάμβαναν την κατασκευή φορητών εικόνων, την εικονογράφηση εκκλησιών, αλλά και κοσμικών κτιρίων. Συχνά, τα ανθίβολα χρωματίζονταν δειγματοληπτικά σύμφωνα με τα χρώματα των πρωτότυπων έργων. Έτσι αποτελούσαν ταυτόχρονα και ένα είδος δειγματολογίου που χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι, προκειμένου οι υποψήφιοι πελάτες να διαλέξουν το θέμα της αρεσκείας τους. Σχέδια από την έκθεση, που επιμελήθηκε το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης του Δήμου Βόλου, παρουσιάζει το eikastikon. Τα έργα προέρχονται από το χωριό Χιονιάδες της Ηπείρου και συγκεκριμένα από το εργαστήριο των Μαρινάδων, της μίας από τις δύο γνωστές οικογένειες χιονιαδιτών ζωγράφων. Ανήκουν στην συλλογή της οικογένειας Γιαννούλη, η οποία περιλαμβάνει 2.000 σχέδια ζωγραφικής των Χιονιαδιτών ζωγράφων που εργάστηκαν στη βορειοδυτική Ελλάδα από τον 18ο αιώνα και για τα επόμενα 200 περίπου χρόνια. Τα σχέδια εργασίας των ζωγράφων εμπνέονται από το βυζαντινό παρελθόν, ενώ παράλληλα δέχονται τις επιδράσεις των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ρευμάτων (μπαρόκ και ροκοκό) αλλά και τις επιρροές της νοερωσικής αγιογραφικής σχολής. Με άλλα λόγια αποτελούν αυθεντικές υλικές μαρτυρίες για τις αισθητικές αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή. Πέρα από την καλλιτεχνική τους αξία, τα έργα που παρουσιάζουμε αποτελούν πολύτιμες πηγές πληροφόρησης για τους τρόπους διάδοσης των σχεδίων εργασίας των μεταβυζαντινών ζωγράφων αλλά και για τους ίδιους τους δημιουργούς. Μέσα από αυτά αποκαλύπτεται η αθέατη και άγνωστη στους περισσότερους μέθοδος εργασίας των μεταβυζαντινών εργαστηρίων και προσεγγίζεται από μια διαφορετική οπτική η ιστορία της «λαϊκής» θρησκευτικής ζωγραφικής από τα μέσα του 18ου έως και τις αρχές του 20ου αι.