ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Νίκος Μόσχος Αντί ταυτότητας Θεωρώ σημαντική την στιγμή όπου γεννιούνται ταυτόχρονα και αδιάρρηκτα ο ζωγράφος και το «φιλολογικό μέρος» ενός έργου, ως διαδραστικότητα. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου το έναυσμα προκύπτει μέσα από μια ιδέα, καθώς ανιχνεύεις και διερευνάς με ποικίλους τρόπους την σύνθεση, μέσα από την ουσία, μεταλλασσόμενη αυτή η ιδέα, θα πραγματοποιηθεί. Και η αντίστροφη όμως περίπτωση ισχύει , όπου ένα πάντρεμα ρυθμών και σχημάτων συναντιέται και ενδυναμώνει μια ανθρωποκεντρική σκηνή. Όπως και να’χει, σε τέτοιες περιπτώσεις, η υποβλητικότητα, ή η πειστικότητα του έργου μπορεί να είναι ίδια, αλλά αυτό εξαρτάται μόνο από το αποτέλεσμα. Τα έντονα σημάδια αδιαφορίας και εγκατάλειψης (κακοφτιαγμένες όψεις κτιρίων, ημιτελή δημόσια έργα, σκουπίδια κ.λ.π. ), παρ’ όλο που δίνουν την αίσθηση αταξίας , με ωθούν να τα υποτάξω μέσα στο ζωγραφικό μου συντακτικό και να τα εξελίξω σε λειτουργικά ζωγραφικά μοτίβα. Αποτελούν το σκηνικό, μέσα από το οποίο προσπαθώ να αποτυπώσω το ψυχογράφημα του σύγχρονου κατοίκου της πόλης. Η χρωματική μου κλίμακα πηγάζει από το γκρίζο και το καφέ της σκόνης, των ξεθωριασμένων τοίχων και της ασφάλτου. Μέσα από την καθημερινή διαδικασία δράσης – αντίδρασης, τα χαρακτηριστικά της έντασης, της ανασφάλειας, του άγχους, της κούρασης, αντανακλώνται πάνω στη σάρκα των χαρακτήρων μου.