|
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Σπύρος Παπαλουκάς
Έργα του Παπαλουκά
Φώτης Κόντογλου
Λογοτέχνης - Ζωγράφος
[ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΛΟΥΚΑ]
«Μικρά Αφιερώματα», περ. Ζυγός, τ. 31, Μάιος-Ιούνιος, 1958, σ. 19
Θλιβερό χρέος είναι για μένα να γράψω δυο λόγια για τον μακαρίτη Σπύρο Παπαλουκά. Ζήσαμε κάμποσο καιρό μαζί, πριν χωριστούνε οι δρόμοι μας.
Ακούραστος, δούλευε μέρα και νύχτα, αληθινός ασκητής της τέχνης. Στο Παρίσι ρίχτηκε στη δουλειά σαν τον πεινασμένον στο φαγητό. Δεν άφηνε ώρα, δεν άφηνε στιγμή που να μη δούλευε, ενώ εγώ ήμουνα κοντά του σαν ερασιτέχνης, ζωγραφίζοντας κάπου-κάπου, γράφοντας λίγα πράγματα, κι ονειροπολώντας περισσότερο. Στο μεταξύ ο Σπύρος ήτανε αεικίνητος. Δεν άφηνε μάθημα που να μην πάει. Στο εργαστήρι του ήτανε στοιβασμένα τα τελλάρα και τα χαρτόνια, με προσωπογραφίες, με γυμνά, με συνθέσεις, με τοπία. Ο θετικός χαρακτήρας του δεν ήτανε για παιχνίδια. Γι' αυτόν η ζωγραφική κ' η σπουδή της ήτανε ό,τι είναι τα γυμνάσια κι ο πόλεμος για έναν στρατιωτικό.
Δεν ένοιωθε κανένα έλεος για τον εαυτό του. Δεν τον ρωτούσε αν κουράστηκε, αν πεινούσε, αν διψούσε, αν ήτανε άρρωστος, αν δεν είχε κέφι: Δουλειά, όλο δουλειά!
Όσον καιρό έζησε στο Παρίσι, δεν ένοιωσε καμμιά από τις χάρες αυτής της φημισμένης πολιτείας, που τραβά σαν μαγνήτης τους νέους και τους μεθά. Εκείνος βρισκότανε κλεισμένος στον πύργο του, αδιάφορος για τη ζωή που βούιζε γύρω του. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήτανε η τέχνη του.
Το ίδιο και σαν γύρισε εδώ, στην Αθήνα. Ασκητική προσήλωση στο έργο του. Ό,τι έκανε, δεν είναι καρπός έμπνευσης που γίνεται με άνεση και με φιλαρέσκεια, αλλά είναι καρπός μόχθου και πνευματικού ιδρώτα.
Το παράδειγμα της φιλεργίας του κ' η φυσική καλωσύνη του, που τον έκανε να φροντίζει τόσο πολύ για την προκοπή των μαθητών του, θα κάνουμε σεβαστή τη μνήμη του πονεμένου και άξιου αυτού τεχνίτη.
|
|
|
