ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ Πολυξένη Κασδά Βιογραφικό Σημείωμα Πρώιμα έργα της όπως η Βρώσιμη Γυναίκα 1978, γλυπτό από τυρί που φαγώθηκε από το κοινό, Τέχνη και Γυμναστική 1986 2Χ60μ ζωγραφική, ή, το Πλεκτό 1989 ένα πλεκτό κουκούλι διαστάσεων δωματίου, όπου το κοινό μπορούσε να κρυφτεί, είναι μερικά παραδείγματα της πειραματικής της διάθεσης που κορυφώνεται στην πειραματική της Πρόταση Μύθος-Δίκτυο (1990-2005) την οποία και θεωρεί σαν ένα και μοναδικό έργο που αναπτύσσεται στον χρόνο, γύρω από το νοητό άξονα της λέξης Χρυσαλλίς, σαν φορέα μετάβασης σε μια νέα χωροχρονική αντίληψη. Πρόκειται για ένα έργο, στα σύνορα της τέχνης, της ζωής και της ψυχολογίας που χαρακτηρίζεται από την αίσθηση της περιπέτειας, το ανοιχτό τέλος, την συνεχή μεταμόρφωση, την συνοχή της εσωτερικής του ουτοπίας και την πλανητική, πολυκεντρική και διαδραστική του κλίμακα. Στόχος της, αυτά τα χρόνια, δεν ήταν να παριστάνει τελειωμένα αντικείμενα αλλά να ανοίγει ένα Μυστήριο που ανανεωνόταν διαρκώς, προκαλώντας την να ξεπερνάει τον εαυτό της, αφήνοντας πίσω της Ίχνη, σαν αυτά που άφησε στα ριψοκίνδυνα δρώμενα και τις εγκαταστάσεις της στον βυθό της Λίμνης του Μόρνου ή στην καταβόθρα Χάος το 1990. Η πρόταση Μύθος-Δίκτυο ξεκίνησε στο διεθνές καλλιτεχνικό φεστιβάλ Meeting of the Worlds 1990, στο Joensu, στην Φιλανδία: μικρά γλυπτά της φτιαγμένα με την λάσπη από τον βυθό της Λίμνης του Μόρνου, μοιράστηκαν σε εκατοντάδες καλλιτέχνες, για ανάδραση και τοποθέτηση κάπου στην γη, όπου θα έλειωναν αφήνοντας πίσω τους τα δημιουργικά ίχνη της ανάδρασης. Ακολούθησε η παρουσίαση των ντοκουμέντων του διαδραστικού δικτύου σε 27 χώρες ταυτοχρόνως, με κύριες βάσεις εκτόξευσης το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το τηλεοπτικό στούντιο Εικόνα και το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Cleveland, Ohio, στην Αμερική. Οι Χάρτες του Κρυμμένου Θησαυρού 1994-1996, που ακολούθησαν, βασίζονται σε δίκτυα υποσυνειδήτων συσχετισμών που πηγάζουν από την αποδόμηση αρχαίων ιερών ονομάτων Στους χάρτες της υπερθέτει ένα μυθικό Υπερχώρο πάνω στον εμπειρικό χώρο, μια νοητή χωροχρονική διάσταση, που πραγματώνεται μέσα από την συμμετοχή άλλων και με την επανάληψη. Στο Κέντρο Τέχνης Lowenstein στο Βέλγιο, στο συμπόσιο Παράδοση και Μοντερνισμός, το 1996, προτείνει τον όρο «Αντικείμενο- που- με- βρήκε», σε αντιδιαστολή με το «αντικείμενο- που –βρέθηκε» του Μ. Ντυσάν. Παράλληλα, προτείνει έναν χώρο νοητό που μας προκαλεί σε ένα παιχνίδι κρυφτού με το Μυστήριο που μας βγάζει διαρκώς έξω από το πετσί μας, σε πείσμα της αναγκαιότητας . Παράλληλα, δημοσιεύεται το άρθρο της Σπίτι-Δίκτυο, Casa Retea, στο ρουμανικό περιοδικό Transylvania. Τα οδοιπορικά της δρώμενα στον Υπερχώρο πραγματοποιούνται με την συμμετοχή πολλών διεθνών και τοπικών φορέων όπως το Reseau Europeen pour la Promotion de la Poesie (Βέλγιο), τη Biennale di Poesia di Alessandria (Ιταλία), το International Poetry and Arts Network (Ιταλία), το Centre of Cultural Dialogue ‘Constantin Noica’(Ρουμανία), τον σταθμό 9.84 του Δήμου Αθηναίων, το ΕΟΤ... Ακολουθεί η αεί διαστελλομένη πολυκεντρική πλανητική εγκατάσταση Φούγκα 1996-1998- , που αποτελείται από μνημειακές καμπύλες, βασισμένες στην Χρυσή Σειρά και τοποθετημένες σε διάφορα σημεία της γης, με τρόπο που ιδωμένες νοητά, από δορυφόρο, να φαίνονται σαν ένα και μοναδικό έργο. Από κοντά, το κάθε έργο θεωρείται σαν ανεξάρτητο μνημείο, μικρογραφία της πλανητικής εγκατάστασης Μέρη της Φούγκας βρίσκονται τώρα στο Castro di Piovera {Bienale di poesia di Alessandria 1996), στο πανεπιστήμιο Lucian Blaga του Sibiu στην Ρουμανία 1997, την Πηγή Κράμποβα στην Αρκαδία 1997, το Ίδρυμα Αιγαίου στην Πάρο, 1998. Το 2001 παρουσιάζει το Μνημείο στη Μικρή Άρκτο 272Χ168 εκ. από χαλκό, ένα αρχαίο αντικείμενο που έπεσε από τον ουρανό στο αίθριο της γκαλερί Επιστροφή στην Αθήνα . Η πυραμιδωτή κατασκευή είναι φορτωμένη με παλιά κεραμίδια όπου έχει ζωγραφίσει κοριτσίστικα πρόσωπα με το χαρακτηριστικό μειδίαμα των Μικρών Άρκτων, της Βραυρώνης. Η ροπή της προς μια τέχνη αντικειμενική την οδηγεί να πειραματιστεί με την κρυφή γεωμετρία των ελληνικών ονομάτων, με μια σειρά Λεξομορφών και Ονοματόγλυπτων, όπως ονομάζει τις μορφές που πηγάζουν από την αριθμητική δομή της ελληνικής γλώσσας, σχήματα με βαθύ οντολογικό-μυθικό περιεχόμενο. Το Ονοματόγλυπτο Χρυσαλλίς, ένα μνημείο σε σχήμα κυπέλλου-Δισκοπότηρου, τοποθετήθηκε στο Ηραίον στον Φλοίσβο του Δήμου Παλαιού Φαλήρου, για την αφή της Ολυμπιακής Φλόγας, το 2004. Είναι φτιαγμένο με το πρωτοποριακό, χειροποίητο υλικό ΠΞΚ, από τα αρχικά του ονόματός της, το οποίο και χρησιμοποιεί, από τότε, για να τυλίγει και να μεταμορφώνει καθημερινά αντικείμενα σε μεταλλαγμένα πολιτιστικά κειμήλια. Το καλοκαίρι του 2005, ένα άλλο Ονοματόγλυπο τοποθετείται στα Κατεχόμενα της Κύπρου, σαν μνημείο αφιερωμένο στην παγκόσμια αναγέννηση και ειρήνη. Το περιγράφει σαν ένα λογοκεντρικό μνημείο τοποθετημένο σε έναν κόσμο εγωκεντρικό, μια νησίδα ειρήνης που αιωρείται ανάμεσα στις διαστάσεις. Η τελευταία της συμμετοχή σε διεθνή έκθεση ήταν στην 2η Μπιενάλε του Πεκίνου με το γλυπτό της έργο Άλογον, ένα αλογάκι σε στάση άλματος, φτιαγμένο με το υλικό ΠΞΚ. Η Π.Κ έχει ασχοληθεί εκτενώς και με την θεωρία της τέχνης: είχε στήλη για την σύγχρονη τέχνη στο ραδιοφωνικό μαγκαζίνο Τρίτο Βήμα, στο Γ Πρόγραμμα Ραδιοφωνίας, 1988-1989. Έχει γράψει τα ντοκιμαντέρ, Οι Περιπέτειες του Ματιού , τέχνη- τεχνολογία, σκηνοθεσία Μάρκου Γκαστίν, ΕΡΤ 1985 και τα δοκίμια Το Συνειδητό Μάτι, τέχνη-αντίληψη- πληροφορική, Αιγόκερως 1988 και Πυρίσπορος, τέχνη-επιστήμη-μυθολογία, Αιγόκερως 1994, όπου συγκλίνουν οι σπουδές της στις καλές τέχνες, την ψυχολογία και την επιστήμη της φυσικής. Ήταν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Ποιητών της Αλεξάνδρειας, ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί από τον συνθέτη Αλέξη Πορφυριάδη για την σοπράνο Έλλη Κασδά. Από το 1996 ως το 2004 είχε διαδοχικές συμμετοχές στην Μπιενάλε Τέχνης και Ποίησης της Αλεξάνδρειας στην Ιταλία. Το πρώτο ποιητικό της βιβλίο ήταν η Περιοχή Σιωπής (Βογιατζής1978) και το τελευταίο, το ποιητικό της δοκίμιο Pai Toi et moi, γραμμένο στα Γαλλικά , μεταφρασμένο στα Φλαμανδικά από τον Eugene Van Itterbeek και στα Ρουμάνικα από τον Mircae Ivanescu. Κυκλοφορεί από τους Les Sept Dormants, Letters, coed University of Lucian Blaga Press 1997 και συμμετέχει στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης. Το Παι κυκλοφορεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Τυφλόμυγα το 2003. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Έχει γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ζει στην Αθήνα, εργάζεται παντού. Πολυξένη Κασδά Πλούτωνος 33, Παλαιό Φάληρο,Αθήνα 175 62 Τηλ 210 98 38 517 e-mail: polykasda@yahoo.gr Μέλος του Aνεξάρτητου Δικτύου Καλλιτεχνών: www.artooth.org