ΚΡΙΤΙΚΕΣ / ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ ΝΤΟΡΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ-ΡΟΓΚΑΝ Δρ. Ιστορικός της Τέχνης - Τεχνοκριτικός Τα αφαιρετικά και συνειρμικά τοπία του Δημήτρη Κούκου Με έναυσμα και συνδετικό κρίκο την ποίηση, δηλαδή, αυτήν καθεαυτήν την δημιουργία στην αυθεντική της υπόσταση, τα πρόσφατα τοπία του Δημήτρη Κούκου αφ’ ενός αποκαλύπτουν μιαν ανανεωμένη σε παλμό γραφή και αφ΄ετέρου τεκμηριώνουν μια νέα διαπασών στην κατεξοχήν δημιουργική και εμπνευσμένη πορεία του σημαντικού έλληνα καλλιτέχνη. Εκείνου του καλλιτέχνη, θα λέγαμε ανεπιφύλαχτα που είναι σχεδόν ο μόνος από τη γενιά του που αισθάνθηκε, άδραξε και ανέπλασε το παροιμιώδες σε διαφάνεια, σε αποχρώσεις, σε εναλλαγές ελληνικό φως με περισσή ενάργεια, πάθος και παλμό. Ολάκαιρο το Αιγαίο, η πεμπτουσία της Μεσογείου, ο ελληνικός ουρανός, η θαλάσσια αύρα, η όντως μεταφυσική ατμόσφαιρα της χώρας μας έχουν εισχωρήσει ή καλύτερα κατοικούν το έργο του ακτινοβολώντας μιαν ακραιφνή ελληνικότητα με την πιο εκσυγχρονισμένη έννοια του όρου. Και αυτό, επειδή ο Κούκος σαν γνήσιος, ταλαντούχος, δημιουργός εκφράζει στα πλαίσια του καιρού του τα θεμελιακά ερεθίσματα που του παρέχει το περιβάλλον της πατρίδας του. Οπτικά και ψυχικά ερεθίσματα συνυπάρχουν εδώ άλλοτε σε μια πιο άμεση, όμως ποτέ, απόλυτα παραστατική απόδοση και άλλοτε κατεξοχήν αναπλασμένα με κινητήριο δύναμη το συναισθηματικό-ψυχικό έρμα. Η πεμπτουσία της ατμόσφαιρας που χαρακτηρίζει τα ελληνικά νησιά, κύριο θέμα του ζωγράφου στην τωρινή του παρουσίαση, καθοδηγεί τον χρωστήρα του άλλοτε σε πιο άμεσα αναγνωρίσιμες εικόνες και άλλοτε σε ριζικές αναπλάσεις με συνδετικό κρίκο το έξοχο σε αυτόν τον καλλιτέχνη χρώμα-φως. Το φως και η μορφολογία της Σερίφου, της Ρόδου, της Τήνου, που επισκέπτεται συχνά τα τελευταία χρόνια μας μεταγγίζονται μέχρι τα μύχια του ψυχισμού μας για να μας υποβάλλουν πλούσια σε αποχρώσεις συναισθήματα και καταστάσεις. Η κινητικότητα του χρωστήρα, η παλμικότητα του χρώματος και, σε κάθε περίπτωση, η σίγουρη χειρονομία και η έμφυτη ικανότητα για σύνθεση καθιστούν τα έργα του Κούκου ορόσημα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης και, κυρίως αρχέτυπα του ελληνικού φωτός και της ατμόσφαιρας που απορρέει από αυτό. Στην κάθε περίπτωση, όποια και αν είναι η έκφραση που κυριαρχεί, το έργο ακτινοβολεί μια δημιουργικά εν νοημένη ζωντάνια-δραματικότητα αφού μας πείθει τόσο οπτικά όσο και ψυχολογικά ότι πολλά περισσότερα από όσα βλέπουμε σε μια πρώτη ματιά συμβαίνουν, εδώ. Πρόκειται κοντολογίς, για έργα που μας εγκαλούν να τα εγγράψουμε στον ψυχισμό μας ώστε να αντλούμε από την αύρα που τα περιβάλλει ψυχικό σθένος και δύναμη ενάντια στις σύγχρονες φρικαλεότητες και την αποχαύνωση στην οποία μας καταδικάζει η επάρατη παγκοσμιοποίηση. Αναγνωρίζουμε μιαν ευεργετική ανάσα στα έργα του Κούκου που τα περιβάλλει με μια διττά εννοημένη ποίηση. Την ποίηση που χαρακτηρίζει την ιδιοσυγκρασία του αυθεντικού δημιουργού και εκείνην που αναδύεται από τον παλμό-ρυθμό του χρώματος όταν αυτό πλάθει και δεν παρακολουθεί απλά τη σύνθεση.